“หลิวเป็นผู้หญิงของผม! ใครก็แตะไม่ได้”

  คำพูดพวกนี้ทำให้หัวใจเหมือนมีหยาดน้ำผึ้งชโลม คนฟังเลยใจอ่อนยวบได้ไม่ยาก มิหนำซ้ำในปากเขามีน้ำชากลิ่นรสหอมหวานอยู่ด้วย ชาที่เขาเคยบอกว่า... “ถ้าเป็นชาที่หลิวชง จะร้อนหรือเย็นผมก็ชอบทั้งนั้น” คงเพราะช่วงเวลาแห่งความสุข...น้ำชาจะเย็นหรือร้อน ล้วนอร่อยลิ้นทั้งสิ้น

  เวลาจะหมุนเร็วหรือช้า ล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป คืนนั้นพัทยาได้ดื่มน้ำชาที่เมฆาลัยช่วยอุ่นให้ไปหลายคำ...

เป็นครั้งแรกที่แม่มดแห่งชาอย่างเธอพบว่า น้ำชาก็พาให้คนมึนเมาได้เช่นกัน  แต่...คนอย่างเขามาอยู่ที่นี่ คือผิดที่ผิดทาง เหมือนจับนกอินทรีมาตัดปีกแล้วขังไว้ พญานกย่อมไม่อาศัยรังของนกกระจอกไปจนตาย...ทว่า...นกที่เพิ่งบินออกจากกรง ย่อมไม่ยอมหวนคืนถิ่นโดยง่าย โดยเฉพาะเมื่อเขาค้นพบว่า...

“เมียกำลังจะทิ้งผมไป ยังจะให้มีเหตุผลอะไรอีก”

 

 ความต้องการ ความรัก ความใคร่ เหมือนเชือกเส้นใหญ่ที่ฟั่นเข้าหากันจนตัดไม่ขาด แยกไม่ได้

 หรือวิมานรักที่ทั้งสองร่วมสร้าง จะไม่สลายไปกับสายลมอย่างที่เธอหวาดหวั่น